11 augustus
Over vandaag valt niet veel meer vast te leggen dan dat we een lange, vrij saaie reisdag hebben gehad van zo’n 800 km. Het eerste deel is nog wel een mooie scenic route vanaf West Yellowstone maar het gedeelte over de Interstate is niet heel spectaculair. Ons navigatiesysteem leidt ons niet naar ons motel in Whitefish van waaruit we Glacier twee dagen willen bezoeken, maar richting de Canadese grens?! Hier komen we achter als ik het navraag bij de serveerster van het visrestaurant die ons meteen terugstuurt naar het dorpje. Na een korte zwemsessie (veel te koud binnenzwembad, brrr!) liggen we vroeg in bed en besluiten om het, waar mogelijk, iets rustiger aan te doen en wat later op te staan. Het reistempo en de volle dagen breken ons wat op. Morgen dus om acht uur eruit: als we tenminste zo lang slapen!

12 augustus
Ook in Glacier is het weer behoorlijk druk en wordt bij het Visitor Center aan het begin van het park al vermeld dat een aantal parkeerplaatsen langs de uitzichtspunten bomvol staan. We besluiten dus om de shuttlebus te nemen waar we na 1,5 uur wachten en een gezellig praatje met een 82-jarige ranger, eindelijk aan boord kunnen. Halverwege de Going-to-the-Sun-Road stappen we uit en maken een mooie wandeling van ongeveer 1,5 uur naar een bekend uitzichtspunt. Onderweg zie je de gletsjers waarvan het overgrote deel al is weggesmolten maar kijk….daar toch een skifanaat die in de verte van een gletsjer afsuist. Prachtige alpenweiden vol bloemen, watervallen en aardig wat sneeuwwitte berggeiten plus bovenaan een schitterend uitzicht op de omringende vallei met bergen, rivier en bossen.

We besluiten om terug te gaan met de shuttlebus en vragen bij Lake McDonald nog naar de mogelijkheden van een boottocht. Maar dan zou het erg laat worden en bovendien is het inmiddels zo heiig dat er weinig te zien valt. Daarom gaan we morgen de rest van de Going-to-the-Sun-Road zelf rijden en naar het oostelijke gedeelte Many Glacier. Op de terugweg eten we in een soort Huckleberry souvenirshop waar we dus ook nog wat leuke Hucleberry gadgets inslaan, iets eerder heb ik bij een kraampje langs de weg al een pot Huckleberry jam gekocht. Deze bes lijkt wat op de blauwe bosbes maar is veel kleiner en zoeter.

13 augustus
Toch maar weer vroeg opgestaan (ook al is het zondag) zodat we voor half acht Glacier al binnenrijden en vrij rustig de Going-to-the-Sun-Road afrijden met zowaar een parkeerplekje bij de uitzichtspunten om wat plaatjes te schieten. Bij St. Mary Lake kunnen we nog mee met de boottocht van 10 uur die mooie vergezichten op het meer biedt. We zijn blij dat we dit meteen hebben gedaan want aan het einde van de ochtend wordt de bewolking steeds dikker en ’s middags regent het ook waardoor alle uitzichten weg zijn.

Na de boottocht rijden we het park uit en ga je een aantal mijlen verderop aan de oostkant het park weer in voor het Many Glacier gedeelte. Hier maken we een korte maar mooie wandeling door het bos en weer met panoramische uitzichten op de omliggende bergen en meren. Bijna bij ons eindpunt waar we willen omkeren komen we een meisje tegen die zich geroepen voelt ons te waarschuwen voor een berenmoeder met twee jongen die ongeveer een halve kilometer verderop opeens voor haar het wandelpad overstaken (we zien er natuurlijk nogal onschuldig en totaal onvoorbereid uit zonder berenspray of fluit om ze te verjagen). Ze laat een filmpje zien en we besluiten terug te wandelen waarbij we nog wat hopen berenstront zien langs de kant van de weg als extra bewijs.
Bij het Visitor Center horen we een man vertellen dat hij berenmama ook ontmoet heeft; ze stond ineens op beide achterpoten voor hem. Hij zag haar niet aankomen en was veel te dichtbij maar gelukkig kon hij met langzaam achteruit lopen het vege lijf redden.
Hoewel we niets gezien hebben levert dit verhaal genoeg gespreksstof op terug in de auto dezelfde weg. Helaas valt er weinig meer te zien door de aanhoudende regen.

Terug in Whitefish leren we wat pizzalessen: bestel er nooit 1 per persoon want ze zijn HUGE! En kies er zelf toppings bij anders heb je slechts deeg met tomatensaus en wat kaas.

14 augustus
Nog zo’n lange reisdag van bijna 900 km naar Seattle. Wel mooie stukken highways maar de Interstate blijft saai. Als je er bijna denkt te zijn, loop je zo een uur vertraging op door de eindeloze spitsfiles rondom de stad. ‘s Avonds in ons hotel in Everett maar naar de Chinees ernaast gelopen die overigens verrassend lekker eten had. In de hottub nog wat relaxen en dan rozig van de warmte naar bed.

15 augustus
Een volle dag maar wat een highlights weer! Om 08:15 uur waren we al bij de Boeing fabriek voor onze ‘Future of Flight’ tour. We konden al met de tour van 08:30 uur mee en ook al ben je niet echt een diehard vliegtuigfan, dit was toch heel interessant om te zien. Frontaal vooraan een KLM vliegtuig dat klaarstond om getest te worden. Een rondleiding door het hele complex maakte veel indruk: de grootste hal ter wereld waar in totaal 25.000 werknemers al sinds de oprichting in 1916 door William Boeing samen al deze nieuwe, steeds geavanceerdere vliegtuigen met steeds meer snufjes maken. Dat hele proces werd prima uitgelegd en na afloop wordt er nog een leuke foto gemaakt die je krijgt gemaild want in de fabriek mogen absoluut geen camera’s of mobieltjes mee naar binnen.

Onderweg naar onze whalewatching boottocht in Anacortes nog een paar uurtjes geshopt in de Seattle Premium Outlets en weer wat Levi’s spul (scheelt toch gauw de helft) en nieuwe schoenen gescoord. De jongens houden niet van winkelen (en ik daardoor ook niet! O, als ik hier maar eens een paar uur voor mezelf had in plaats van dat ik nu in sneltreintempo voor iedereen maten en kleuren  moet uitzoeken vergezeld van geklaag en gezeur……Al denk ik dat de creditcard daarna zijn limiet nadert….)

De walvissentocht was vandaag echt een hoogtepunt! Toen we eenmaal de Canadese wateren binnen waren gevaren, waren er minstens drie orcafamilies aan het rondzwemmen. Wat gaaf om te zien! Zelfs de veerboot uit Vancouver bleef stil op zee liggen om het spektakel zo goed mogelijk te kunnen zien. Omdat we pas om 20:30 uur weer zouden aankomen in de haven, hadden we aan boord al een burrito gegeten. Gelukkig maar want op de terugweg (zelfs om half 10) weer roadworks rondom Seattle dus weer drie kwartier vertraging, grrrr…..

16 augustus
Vanwege het volle schema hebben we North Cascades laten vallen, hoe jammer we het ook vinden. We slapen uit tot 8 uur en trekken na de spits richting het centrum waar we parkeren in een garage vlakbij de beroemde Pike Place Market. Deze van oorsprong boerenmarkt werd begin 1900 opgezet door boeren uit de buurt die hier hun productn verkochten aan de stadsbewoners. Tegenwoordig is er naast groente, fruit, jam, brood, vlees ook veel kunst te koop en natuurlijk FISH! een bekend bedrijfsconcept uit de jaren ’90 dat bij bepaalde viskramen een showtje oplevert van het overgooien met verse vissen.
Tegenover de markt is de oudste Starbucks van Amerika gevestigd uit 1971. Er staat zo’n lange rij dat we onze trek in een caramel latte macchiato maar uitstellen.
We lopen verder richting de Space Needle maar hebben geen zin om hier naar boven te gaan als we de lange wachtrijen en –tijden zien dus gaan we voor een leuk alternatief: een Ducktour! Met een amfibievoertuig uit de Tweede Wereldoorlog cross je met een bus door de stad, dit ‘ding’  gaat vervolgens als boot te water in de baai. Leuke manier om in anderhalf uur tijd veel van de stad te zien, al is de Amerikaanse humor van onze Duckcaptain af en toe wel wat teveel van het goede. Net als zijn tot halverwege zijn spierwitte benen opgetrokken spierwitte tennissokken….gecombineerd met een eendfluit en muts kun je ook echt teveel van het goede krijgen.

We denken de stad op tijd te verlaten door om 16:00 uur het centrum uit te rijden maar nee, de file begint in het centrum en gaat vrolijk verder op de Interstate rondom de stad. Het is maar een rit van een klein uurtje naar ons volgende hotel ten zuiden van Seattle in Olympia, uiteindelijk wordt dit 2,5 uur. Wel superheerlijke curry gegeten bij een Indiaas restaurant, dat dan weer wel. En hier by far de dikste Amerikaan gezien tijdens onze reis: ik schat minstens 180 kilo schoon aan de haak en twee stoelen nodig!

17 augustus
Olympic National Park is eigenlijk niet 1 park maar bestaat uit drie delen: een soort Alpen met veel berglandschappen, het bijzondere Hoh Rain Forest met mosbegroeiing op de takken en bomen en de kuststrook met de bekende ‘sea stacks’ de rotsen die wat spookachtig uit de zee omhoog steken. We bezoeken ze alledrie in een veel te lange rondrit (met natuuuuuurlijk weer roadworks dus een uur vertraging) waardoor we ze eigenlijk ook alle drie tekort doen maar toch zijn we blij dat we de wandeling in het regenwoud en naar Ruby Beach wel hebben gedaan, het is wel echt bijzonder. Op sommige stukken langs de kuststrook zie je niks door de mist die hier vanuit zee plotseling opkomt, andere delen is het weer mooi helder.

.