18 augustus
Ook al hadden we ons gisteren na weer een erg lange dag nog zo voorgenomen het wat rustiger aan te doen, het is helaas weer niet gelukt. Maar ach, een luxe probleem want wat was het weer overweldigend mooi! Via de westelijke ingang reden we Mount Rainier binnen en al snel hadden we een prachtig uitzicht op de met sneeuw bedekte berg. Bij het Paradise Visitor Center een interessante film over het park bekeken en daarna een korte wandeling gemaakt door het berglandschap met dennenbomen, bloemen, bossen en bergen naar een waterval. Ook hier bleek weer dat de ochtend de beste tijd is voor een bezoek en de foto’s want dan is het vaak nog helder en zonnig. Tegen het middaguur begon het aardig te betrekken en daarna was de berg de rest van de dag aan het zicht onttrokken omdat ie volledig schuilging onder het wolkendek. Na Paradise zijn we nog een stukje oostelijk gereden en bij Reflection Lake een mooie foto van de reflectie van de dennenbomen in het meer gemaakt.
Hierna omkeren omdat we vandaag ook nog Mount St. Helens wilden bezoeken, de berg waar in 1980 een vulkaanuitbarsting de complete top had afgeblazen met als resultaat nu een gapende krater waar eens de top zat. Het was een ambitieus plan want het bleek nog drie uur rijden te zijn naar het Visitor Center….om er achter te komen dat het eigenlijke bezoekerscentrum met film, tentoonstelling en geweldig uitzicht op de berg nog weer een uur verder rijden lag. Toch maar gedaan en daar hebben we geen spijt van gehad. Het was echt boeiend en eigenlijk onvoorstelbaar welke kracht de natuur kan hebben. En dan dat fenomenale uitzicht op die berg zonder top…..
Wel weer een latertje natuurlijk: pas na 21:00 uur in ons Best Western motel ten noorden van Portland.
19 augustus
Na het inslaan van wat boodschappen voor onderweg en de tank van onze huurauto weer volgegooid te hebben, voerde de route naar de Columbia River Gorge (bekend van de ‘ Wie is de mol’ uitzendingen in winterseizoen 2016-2017). Via de Historic Scenic Highway die parallel loopt aan de Interstate kom je langs een aantal prachtige uitzichtspunten langs de Columbia River, veel watervallen, riviertjes en mooie wandelroutes. Het probleem was echter overal het parkeren. Helaas hebben we de bekende Multnomah Falls moeten overslaan omdat de parkeerplaats hier (ondanks 3x erlangs rijden en de plaatselijke sheriff die wanhopig probeerde de chaos in goede banen te leiden) overvol was en bleef. Bij het Vista Point Crowne House lukte het gelukkig nog net wel en had je bovein het beroemde uitzicht op de Columbia River. Bij de Bridal Veil Falls een mooie wandeling hier naartoe gemaakt. De temperatuur was heerlijk, zo tussen de 20 en 25 graden met een lekker zonnetje.
Hierna volgde een lange rit richting de binnenlanden van Oregon om daar de beroemde John Day Fossil Beds te bezoeken. Dit gebied bestaat eigenlijk uit drie delen: de Clarno Unit, Sheep Rock en de Painted Hills. Hoe verder je richting het binnenland ging, hoe droger, rotsachtiger en verlatener het landschap werd. Temperatuur zat al weer dik boven de 30 graden. Vlakbij ons overnachtingsadres een burger met frites gegeten in een klein plaatsje Service Creek waar ze trots vermelden het beste restaurant uit het gehucht te zijn (haha, niet zo moeilijk als je de enige in honderden kilometers omtrek bent). Anyway: het was lekker. Vanwege de complete zonsverduistering op 21 augustus die precies in dit gebied plaatsvindt, was hier al maanden geen motel of accommodatie (voor zover die er hier al zijn in dit uitgestorven gedeelte van Oregon) te krijgen. Vandaar dat we in een zwaar aftandse camper uit de jaren 70 (denk ik!) naast het motel moeten slapen. Gelukkig is het ding wel schoon en ligt het bed goed al is er slechts ijskoud water uit de douche. Maar ach, het is warm en buurman Bob die speciaal voor de zonsverduistering uit Californie is gekomen, deelt zijn bier met ons en het kan altijd nog erger: hij moet opgekruld op de achterbank van zijn auto slapen.
20 augustus
De eclips heeft de USA in zijn greep! ’s Ochtends vroeg bij het verlaten van onze slaapplek vraagt een bejaarde hippiedame die de hele wereld afreist voor de zonsverduisteringen of we serieus gek zijn geworden om de beste plek op deze aardbol uitgerekend vandaag te gaan verlaten om verder zuidelijk te rijden naar Crater Lake. Want morgenochtend vindt hier immers de ECLIPS plaats, dan ga je toch niet weg hier! Zij heeft nog wel 2 bedden in haar truck en de eigenaar van het motel heeft vast wel 2 veldbedden enz. Ze heeft een hele uitrusting telescopen en speciale apparatuur bij zich en laat ons wat vlekken op de zon zien. Maar kan ons niet overtuigen, we vertrekken richting de prachtig gekleurde Painted Hills die rood opgloeien in de ochtendzon. Gelukkig van tevoren nog even getankt (dat mag je hier in Oregon niet zelf doen maar doet de pompbediende voor je) want in dit afgelegen gebied vind je nauwelijks benzinepompen.
Na een korte wandeling (het is weer erg warm) langs een aantal verschillend gekleurde heuvels, picknicken we in de schaduw vlakbij de parkeerplaats. Voor de tigste keer de vragen beantwoord van nieuwsgierige Amerikanen die graag willen weten waar je vandaan komt (steevast gokken ze Scandinavie of Duitsland), wat je allemaal al gezien hebt en waar je nu naartoe gaat (Wow, amazing!)
De rest van de middag in de auto richting Crater Lake. Onderweg wordt het steeds bewolkter en verdwijnt de zon maar dat heeft vooral te maken met de vele bosbranden die er helaas zijn in Oregon.
Als we aan het einde van de middag in ons motel zijn, is het weer wat zonniger maar nog steeds bloedheet dus nemen we direct een duik in het buitenzwembad.
21 augustus
’s Ochtends toch nog wat meegepikt van de zonsverduistering; we stoppen even langs de kant van de weg onderweg naar Crater Lake, het wordt schemerig, de muggen worden in een keer actief en de zon is rond 10:15 uur afgedekt door de maan. Alhoewel ik dit beter op de foto’s terugzie dan met het blote oog maar we hadden natuurlijk ook geen speciale eclipsbrillen of apparatuur.
Ook bij Crater Lake blijkt weer dat de ochtend de beste bezoektijd is. De wandeling langs de oostkant van het meer levert een schitterend beeld op van het diepblauwe meer met het rotsachtige spookeiland Phantomship. Het diepblauwe meer is ook ontstaan door een vulkaanuitbarsting waarbij de top van de berg er werd afgeblazen en de krater zich vervolgens gevuld heeft met smelt- en regenwater. Doordat het water niet weg kan en dus ook niet in verbinding staat met het water van de zee of een rivier heeft het zijn intens blauwe kleur gekregen.
’s Middags is het weer volledig grijs en zie je vrijwel niets meer van het meer. We rijden de westelijke rondweg om het meer terug die tot een week geleden nog gesloten was vanwege de vele bosbranden. Ook nu ruik en zie je de rook nog.
Terug in Klamath Falls eerst een ijskoude frappuccino bij de Starbucks en daarna weer lekker zwemmen.